Good, better, best. Never let it rest. Until your good is better en your better is best.
Dit vind ik een mooie spreuk. Alles kan altijd beter, mooier, fijner, prettiger, vriendelijker, duidelijker etc. We streven allemaal naar een harmonisch contact met het paard, zodat alles wat je met je paard doet eruit ziet alsof het helemaal vanzelf gaat. Maar dat vergt oefening en veel geduld. Een korte route is er helaas niet.
Als instructeur/trainer wil ik ook steeds beter worden, doe daar mijn best voor en leer iedere dag van alle paarden en hun eigenaren. Een open mind is daarin denk ik heel belangrijk. De paardenwereld is best wat conservatief en staat niet zo snel open voor veranderingen.
Toevallig had ik deze week twee keer een gesprek over angst en onzekerheid. Ik kreeg de vraag of ik zelf nooit bang ben. Soms wel. Dan heb ik een paard in handen waar ik me niet direct heel prettig bij voel. Dat ligt niet altijd aan het gedrag van het paard, kan ook zijn dat ik zelf niet fit ben, teveel aan mijn hoofd heb, of dat de entourage voor wat spanning zorgt bij mij en dat breng ik natuurlijk over naar het paard.
De vraag was vervolgens hoe ik daar op dat moment mee om ga. Ik kan dan terugvallen op technieken die goed werken omdat ik ze inmiddels redelijk beheers. De toegepaste technieken zouden absoluut een beter effect hebben als ik me zekerder zou voelen. Dan is mijn intentie meer in overeenstemming met mijn hulpen. Maar ik red me er voor dat moment dan wel mee. Vervolgens ga ik er een paar dagen over nadenken en de volgende keer gaat het vaak veel beter. Dus ik ben ook niet altijd op mijn best!
